Gianna - abortion survivor
Gianna Jessen (op 22 april 1996)
"Mijn naam is Gianna Jessen en ik ben 19 jaar oud. Oorspronkelijk ben ik afkomstig van California, maar momenteel woon ik in Tennessee. Ik ben geadopteerd. Ik ben verlamd. Mijn biologische moeder was 17 jaar oud en zeven-en-een-halve maand zwanger toen ze koos voor abortus door zoutinjectie. Ik ben de baby die geaborteerd zou moeten zijn. Maar ik bleef leven in plaats van dood te gaan.
Gelukkig voor mij was de abortusarts niet in het centrum wanneer ik levend geboren werd in plaats van dood, om 6.00h 's morgens op 6 april 1977. Ik ben er zeker van dat ik hier nu niet zou zijn als de abortusarts wél in de abortuskliniek was geweest, zijn job is immers het leven nemen, niet geven. Sommigen zeggen dat ik een mislukte abortus ben, het gevolg van een niet goed uitgevoerde job.
Ik bleef in het ziekenhuis gedurende bijna drie maanden. Er was niet veel hoop voor mij in het begin, ik woog slechts 2 pond. Vandaag de dag kunnen baby's kleiner dan ik toen was overleven. Een dokter zei ooit dat ik een enorme wil om te leven had en dat ik vocht voor mijn leven. Men ontdekte dat ik verlamd was door de abortus.
Aan de vrouw die me verzorgde werd verteld dat het twijfelachtig was of ik ooit zou kunnen kruipen, laat staan lopen. Ik kon zelfs niet alleen rechtop zitten, maar door het gebed en het doorzettingsvermogen van mijn moeder en later vele andere mensen leerde ik rechtop zitten, recht krabbelen en uiteindelijk staan. Net voor ik 4 werd kon ik met behulp van een looprekje wandelen. De dochter van mijn zorgmoeder heeft me geadopteerd een paar maanden nadat ik begon te lopen.
Ik ben kinesitherapie blijven volgen toen, en na in het totaal 4 operaties kan ik nu lopen zonder hulp. Het is niet altijd gemakkelijk. Soms val ik, maar na 19 jaar heb ik geleerd min of meer elegant te vallen.
Ik ben blij in leven te zijn. Elke dag dank ik God voor mijn leven. Ik beschouw mezelf niet als een product van bevruchting, of een klompje cellen, of eender welke andere benaming voor een kind in de moederschoot. Ik beschouw geen enkele persoon als een van die dingen.
Ik heb ondertussen andere abortion survivors ontmoet. Ze zijn stuk voor stuk dankbaar dat ze leven. Slechts enkele maanden geleden ontmoette ik een andere overlevende van een zoutzuur-abortus, haar naam is Sarah. Sarah is twee jaar oud en is ook verlamd, en haar diagnose is helemaal niet goed. Ze is blind en heeft ernstige complicaties. De abortusarts injecteerde niet alleen zoutzuur in haar moeder, maar ook in Sarah's hoofd. Ik zag de plaats in Sarah's hoofd waar de dokter het zuur heeft geinjecteerd. Wanneer ik hier nu spreek, doe ik dat niet alleen voor mezelf, maar ook uit naam van alle andere overlevenden en vooral voor diegenen die nog niet kunnen spreken...
Vandaag de dag is een baby een baby als het uitkomt. Hij is weefsel als een kind op dat moment niet gewenst is. Bij een miskraam op 3, 4 of 5 maanden gaat het steeds om een baby. Bij een abortus op 3, 4 of 5 wordt de baby plots weefsel. Ik zie geen verschil. Velen sluiten hun ogen.
Het beste wat ik u kan tonen om het leven te verdedigen is mijn leven. Het is een fantastisch geschenk. Moord is geen oplossing en geen antwoord, het is in geen situatie te verantwoorden. Als u denkt van wel, laat me dan weten op welke manier het een oplossing is.
Er bestaat een uitspraak die zegt "Whatever is morally wrong, is not politically correct". Abortus is moreel verwerpelijk. Ons land baadt in het bloed van onschuldigen. Amerika is de toekomst aan het vermoorden.
Elk leven is waardevol. Leven is een geschenk van Onze Schepper. We moeten dankbaar zijn voor de geschenken die ons gegeven zijn. We moeten het recht op leven eren."
"Mijn naam is Gianna Jessen en ik ben 19 jaar oud. Oorspronkelijk ben ik afkomstig van California, maar momenteel woon ik in Tennessee. Ik ben geadopteerd. Ik ben verlamd. Mijn biologische moeder was 17 jaar oud en zeven-en-een-halve maand zwanger toen ze koos voor abortus door zoutinjectie. Ik ben de baby die geaborteerd zou moeten zijn. Maar ik bleef leven in plaats van dood te gaan.
Gelukkig voor mij was de abortusarts niet in het centrum wanneer ik levend geboren werd in plaats van dood, om 6.00h 's morgens op 6 april 1977. Ik ben er zeker van dat ik hier nu niet zou zijn als de abortusarts wél in de abortuskliniek was geweest, zijn job is immers het leven nemen, niet geven. Sommigen zeggen dat ik een mislukte abortus ben, het gevolg van een niet goed uitgevoerde job.
Ik bleef in het ziekenhuis gedurende bijna drie maanden. Er was niet veel hoop voor mij in het begin, ik woog slechts 2 pond. Vandaag de dag kunnen baby's kleiner dan ik toen was overleven. Een dokter zei ooit dat ik een enorme wil om te leven had en dat ik vocht voor mijn leven. Men ontdekte dat ik verlamd was door de abortus.
Aan de vrouw die me verzorgde werd verteld dat het twijfelachtig was of ik ooit zou kunnen kruipen, laat staan lopen. Ik kon zelfs niet alleen rechtop zitten, maar door het gebed en het doorzettingsvermogen van mijn moeder en later vele andere mensen leerde ik rechtop zitten, recht krabbelen en uiteindelijk staan. Net voor ik 4 werd kon ik met behulp van een looprekje wandelen. De dochter van mijn zorgmoeder heeft me geadopteerd een paar maanden nadat ik begon te lopen.
Ik ben kinesitherapie blijven volgen toen, en na in het totaal 4 operaties kan ik nu lopen zonder hulp. Het is niet altijd gemakkelijk. Soms val ik, maar na 19 jaar heb ik geleerd min of meer elegant te vallen.
Ik ben blij in leven te zijn. Elke dag dank ik God voor mijn leven. Ik beschouw mezelf niet als een product van bevruchting, of een klompje cellen, of eender welke andere benaming voor een kind in de moederschoot. Ik beschouw geen enkele persoon als een van die dingen.
Ik heb ondertussen andere abortion survivors ontmoet. Ze zijn stuk voor stuk dankbaar dat ze leven. Slechts enkele maanden geleden ontmoette ik een andere overlevende van een zoutzuur-abortus, haar naam is Sarah. Sarah is twee jaar oud en is ook verlamd, en haar diagnose is helemaal niet goed. Ze is blind en heeft ernstige complicaties. De abortusarts injecteerde niet alleen zoutzuur in haar moeder, maar ook in Sarah's hoofd. Ik zag de plaats in Sarah's hoofd waar de dokter het zuur heeft geinjecteerd. Wanneer ik hier nu spreek, doe ik dat niet alleen voor mezelf, maar ook uit naam van alle andere overlevenden en vooral voor diegenen die nog niet kunnen spreken...
Vandaag de dag is een baby een baby als het uitkomt. Hij is weefsel als een kind op dat moment niet gewenst is. Bij een miskraam op 3, 4 of 5 maanden gaat het steeds om een baby. Bij een abortus op 3, 4 of 5 wordt de baby plots weefsel. Ik zie geen verschil. Velen sluiten hun ogen.
Het beste wat ik u kan tonen om het leven te verdedigen is mijn leven. Het is een fantastisch geschenk. Moord is geen oplossing en geen antwoord, het is in geen situatie te verantwoorden. Als u denkt van wel, laat me dan weten op welke manier het een oplossing is.
Er bestaat een uitspraak die zegt "Whatever is morally wrong, is not politically correct". Abortus is moreel verwerpelijk. Ons land baadt in het bloed van onschuldigen. Amerika is de toekomst aan het vermoorden.
Elk leven is waardevol. Leven is een geschenk van Onze Schepper. We moeten dankbaar zijn voor de geschenken die ons gegeven zijn. We moeten het recht op leven eren."
