Pro Familia
Het gezin is de bouwsteen van het volk dat de natie vormt. Op de schouders van onze natie rust de Europese beschaving van morgen.
Genocide Awareness Project (GAP)
Is abortus een genocide?
In 1941 noemde Winston Churchill abortus een misdaad zonder naam.
In 1944 gaf Raphael Lemkin het een naam: hij bedacht de term genocide.
In 1948 gaven de Verenigde Naties de term genocide een wettelijke definitie:
`Een van de volgende handelingen, gepleegd met de bedoeling om een nationale, etnische, religieuze groep, dan wel een groep behorende tot een bepaald ras, geheel of gedeeltelijk als zodanig te vernietigen:
a) Het doden van leden van de groep;
b) Het toebrengen van ernstig lichamelijk of geestelijk letsel aan leden van de groep;
c) Het opzettelijk aan de groep opleggen van levensvoorwaarden die gericht zijn op haar gehele of gedeeltelijke lichamelijke vernietiging;
d) Het nemen van maatregelen, bedoeld om geboorten binnen de groep te voorkomen en het gewelddadig overbrengen van kinderen van de groep naar een andere groep.'
Onder academici is er veel discussie over hoe genocide moet gedefinieerd worden: De vraag is welke soort van geviseerde groepen en welke handelingen als genocidaal kunnen gekwalificeerd worden. Heel wat mensen zijn van mening dat genocide enkel zou moeten verwijzen naar handelingen die uitgevoerd worden tegen een bepaalde etnische groep omdat het woord "genos" (Grieks: γένος/génos) ras of stam betekent.
Niettemin is het uitmoorden van een (grote) groep mensen, ongeacht hun etniciteit een gruwelijke misdaad. Bij vele genociden in de moderne tijd waaronder de Shoah, de Bosnische, de Armeense en de Cambodjaanse genocide werden mensen van verschillende rassen en religies vermoord. Frankrijk heeft in haar wetgeving de definitie verbreed naar: "elke groep bepaald of omschreven door elk ander willekeurig criterium." In Ecuador wordt ook expliciet verwezen naar groepen gebaseerd op politieke positie, geslacht, seksuele geaardheid, leeftijd, gezondheid of geweten.
Webster’s New World Encyclopedia (1992) is eveneens zeer breed in haar definitie wanneer het genocide definieert als het opzettelijk en systematisch vernietigen van een nationale, raciale, religieuze, politieke, culturele of elke andere groep die door massamoordenaars als ongewenst wordt bestempeld.
Academici noemen de gebeurtenissen in Cambodja onder het Khmer een genocide ondanks het feit dat het regime van Pol Pot veeleer mensen vermoordde op basis van onderwijsniveau en politieke overtuiging dan op basis van ras of etnische afkomst.
In welke zin is abortus dan een genocide?
1) Het opzettelijk vernietigen: Ongeboren kinderen zijn het doelwit en slachtoffer van vierendeling, onthoofding, verbranding, vergiftiging. Er worden speciale centra gebouwd om ongeboren kinderen te doden.
2) Systematisch: Het doden van ongeboren kinderen is wettelijk toegestaan gedurende 9 maanden van de zwangerschap en wordt gefinancierd met belastinggeld. Artsen worden opgeleid om ongeboren kinderen te doden.
3) De geviseerde groep zijn de ongeboren kinderen: Ze worden gediscrimineerd voor hun leeftijd en de locatie waar ze zich bevinden en zelfs omwille van "ongewenstheid".
Het is eveneens nuttig om rekening te houden met het aantal slachtoffers van abortus als we de vergelijking maken met genocide. Jaarlijks worden wereldwijd meer dan 45 miljoen ongeboren kinderen gedood.
Sommigen hebben met die wetenschap nog steeds bezwaren om abortus als een genocide te beschouwen omdat de ongeboren kinderen geen gemeenschappelijk geloof of culturele identiteit hebben.
Zij beweren dat niemand de bedoeling heeft om alle ongeboren kinderen te vermoorden, laat staan hen te vermoorden voor hun culturele identiteit.
Het is evenwel niet noodzakelijk dat abortus exact gelijk is aan andere massamoorden om het een genocide te kunnen noemen, zoals de pro-life leider Rabbi Yehuda Levin treffend zegt:
Elke vorm van genocide, of dat nu de Shoah, de Rwandese genocide of abortus is, verschilt op vlak van motieven en gebruikte methoden. Maar elke genocide is identiek aan andere genociden wat betreft het systematische uitmoorden van onschuldige en weerloze slachtoffers toegestaan door de staat onder het mom van "keuzevrijheid".
Historische sociale hervorming
De rol van Pro Familia bestaat er in om deze gruwel bekend te maken aan het grote publiek en aldus een sociale hervorming op gang te brengen.
Het is belangrijk om te benadrukken dat Pro Familia geen pastorale zorg aanbiedt en evenmin de bedoeling heeft zich in te laten met partijpolitiek. Het educatieve werk van Pro Familia moet beschouwd worden als een noodzakelijke en belangrijke aanvulling aan wat er vandaag gebeurt op vlak van hulp aan zwangere vrouwen en politieke initiatieven.
De werking van Pro Familia is gebaseerd op de verworven knowhow inzake succesvolle sociale hervormingsbewegingen. Het enige wat we doen is hun methode van werken toepassen in onze strijd tegen abortus. Bewegingen die in het verleden succesvol waren in het veranderen van de maatschappelijke houding ten aanzien van onrechtvaardigheid hebben drie specifieke kenmerken gemeen:
1) Ze toonden het onrecht door gebruik te maken van schokkende beelden.
2) Ze boden weerstand tegen de heersende cultuur.
3) Ze waren bereid om vervolging te ondergaan.
Heel wat bewegingen en organisaties namen en nemen hun toevlucht tot beelden en dan nog in het bijzonder zeer schokkende beelden. Uiteraard bleef het daar niet bij maar toch hadden schokkende beelden vaak een centrale positie. Beelden zijn altijd essentieel geweest om zaken duidelijk te maken die moeilijk met woorden kunnen uitgelegd worden. Schokkende beelden verduidelijken wat aangeklaagd wordt. Onrechtvaardigheid die niet gezien wordt, wordt zelden begrepen en roept niet op tot engagement.
De Amerikaanse burgerrechtenbeweging gebruikte beelden van vermoorde en mishandelde zwarten om duidelijk te maken wat segregatie en racisme werkelijk betekenden.
In 1941 noemde Winston Churchill abortus een misdaad zonder naam.
In 1944 gaf Raphael Lemkin het een naam: hij bedacht de term genocide.
In 1948 gaven de Verenigde Naties de term genocide een wettelijke definitie:
`Een van de volgende handelingen, gepleegd met de bedoeling om een nationale, etnische, religieuze groep, dan wel een groep behorende tot een bepaald ras, geheel of gedeeltelijk als zodanig te vernietigen:
a) Het doden van leden van de groep;
b) Het toebrengen van ernstig lichamelijk of geestelijk letsel aan leden van de groep;
c) Het opzettelijk aan de groep opleggen van levensvoorwaarden die gericht zijn op haar gehele of gedeeltelijke lichamelijke vernietiging;
d) Het nemen van maatregelen, bedoeld om geboorten binnen de groep te voorkomen en het gewelddadig overbrengen van kinderen van de groep naar een andere groep.'
Onder academici is er veel discussie over hoe genocide moet gedefinieerd worden: De vraag is welke soort van geviseerde groepen en welke handelingen als genocidaal kunnen gekwalificeerd worden. Heel wat mensen zijn van mening dat genocide enkel zou moeten verwijzen naar handelingen die uitgevoerd worden tegen een bepaalde etnische groep omdat het woord "genos" (Grieks: γένος/génos) ras of stam betekent.
Niettemin is het uitmoorden van een (grote) groep mensen, ongeacht hun etniciteit een gruwelijke misdaad. Bij vele genociden in de moderne tijd waaronder de Shoah, de Bosnische, de Armeense en de Cambodjaanse genocide werden mensen van verschillende rassen en religies vermoord. Frankrijk heeft in haar wetgeving de definitie verbreed naar: "elke groep bepaald of omschreven door elk ander willekeurig criterium." In Ecuador wordt ook expliciet verwezen naar groepen gebaseerd op politieke positie, geslacht, seksuele geaardheid, leeftijd, gezondheid of geweten.
Webster’s New World Encyclopedia (1992) is eveneens zeer breed in haar definitie wanneer het genocide definieert als het opzettelijk en systematisch vernietigen van een nationale, raciale, religieuze, politieke, culturele of elke andere groep die door massamoordenaars als ongewenst wordt bestempeld.
Academici noemen de gebeurtenissen in Cambodja onder het Khmer een genocide ondanks het feit dat het regime van Pol Pot veeleer mensen vermoordde op basis van onderwijsniveau en politieke overtuiging dan op basis van ras of etnische afkomst.
In welke zin is abortus dan een genocide?
1) Het opzettelijk vernietigen: Ongeboren kinderen zijn het doelwit en slachtoffer van vierendeling, onthoofding, verbranding, vergiftiging. Er worden speciale centra gebouwd om ongeboren kinderen te doden.
2) Systematisch: Het doden van ongeboren kinderen is wettelijk toegestaan gedurende 9 maanden van de zwangerschap en wordt gefinancierd met belastinggeld. Artsen worden opgeleid om ongeboren kinderen te doden.
3) De geviseerde groep zijn de ongeboren kinderen: Ze worden gediscrimineerd voor hun leeftijd en de locatie waar ze zich bevinden en zelfs omwille van "ongewenstheid".
Het is eveneens nuttig om rekening te houden met het aantal slachtoffers van abortus als we de vergelijking maken met genocide. Jaarlijks worden wereldwijd meer dan 45 miljoen ongeboren kinderen gedood.
Sommigen hebben met die wetenschap nog steeds bezwaren om abortus als een genocide te beschouwen omdat de ongeboren kinderen geen gemeenschappelijk geloof of culturele identiteit hebben.
Zij beweren dat niemand de bedoeling heeft om alle ongeboren kinderen te vermoorden, laat staan hen te vermoorden voor hun culturele identiteit.
Het is evenwel niet noodzakelijk dat abortus exact gelijk is aan andere massamoorden om het een genocide te kunnen noemen, zoals de pro-life leider Rabbi Yehuda Levin treffend zegt:
Elke vorm van genocide, of dat nu de Shoah, de Rwandese genocide of abortus is, verschilt op vlak van motieven en gebruikte methoden. Maar elke genocide is identiek aan andere genociden wat betreft het systematische uitmoorden van onschuldige en weerloze slachtoffers toegestaan door de staat onder het mom van "keuzevrijheid".
Historische sociale hervorming
De rol van Pro Familia bestaat er in om deze gruwel bekend te maken aan het grote publiek en aldus een sociale hervorming op gang te brengen.
Het is belangrijk om te benadrukken dat Pro Familia geen pastorale zorg aanbiedt en evenmin de bedoeling heeft zich in te laten met partijpolitiek. Het educatieve werk van Pro Familia moet beschouwd worden als een noodzakelijke en belangrijke aanvulling aan wat er vandaag gebeurt op vlak van hulp aan zwangere vrouwen en politieke initiatieven.
De werking van Pro Familia is gebaseerd op de verworven knowhow inzake succesvolle sociale hervormingsbewegingen. Het enige wat we doen is hun methode van werken toepassen in onze strijd tegen abortus. Bewegingen die in het verleden succesvol waren in het veranderen van de maatschappelijke houding ten aanzien van onrechtvaardigheid hebben drie specifieke kenmerken gemeen:
1) Ze toonden het onrecht door gebruik te maken van schokkende beelden.
2) Ze boden weerstand tegen de heersende cultuur.
3) Ze waren bereid om vervolging te ondergaan.
Heel wat bewegingen en organisaties namen en nemen hun toevlucht tot beelden en dan nog in het bijzonder zeer schokkende beelden. Uiteraard bleef het daar niet bij maar toch hadden schokkende beelden vaak een centrale positie. Beelden zijn altijd essentieel geweest om zaken duidelijk te maken die moeilijk met woorden kunnen uitgelegd worden. Schokkende beelden verduidelijken wat aangeklaagd wordt. Onrechtvaardigheid die niet gezien wordt, wordt zelden begrepen en roept niet op tot engagement.
De Amerikaanse burgerrechtenbeweging gebruikte beelden van vermoorde en mishandelde zwarten om duidelijk te maken wat segregatie en racisme werkelijk betekenden.
|
De vredesbeweging gebruikt al jaren beelden van oorlogsslachtoffers...
Idem voor hen die ijverden voor de afschaffing van slavernij. |
|
...om mensen bewust te maken wat het woord 'oorlog' werkelijk betekent.
Het moet gezegd worden dat ook de pro-abortusbeweging nooit geschroomd heeft om haar standpunt te verduidelijken met beeldmateriaal. |
Al deze voorbeelden tonen aan hoe centraal het gebruiken van schokkende beelden is in het aanklagen van onrechtvaardigheid.
Sommige handelingen zijn zo verschrikkelijk dat woorden niet volstaan wanneer we de horror proberen over te brengen naar het brede publiek. Dit geldt onder meer voor de horror van slavernij. Maar dit geldt ook voor de horror van abortus waarbij miljoenen kinderen afgeslacht worden.
Beelden zeggen duizend keer meer dan woorden. Een eerste aanwijzing voor de effectiviteit van schokkende beelden is de reactie die deze beelden bij voorstanders van abortus opwekken. Mochten deze beelden geen effect sorteren, dan zouden verdedigers van abortus ze gewoon negeren. Verdedigers van abortus reageren daarentegen meestal zeer agressief op het gebruik van deze beelden.
In 1999 hebben drie studenten van de Alma Mater Society op de universiteit van British Columbia op gewelddadige wijze een schokkende pro-life tentoonstelling aangevallen. In maart 2001 heeft een vrouw, Rosanne Lepine, van het vrouwenhulpcentrum van de universiteit van Ottowa een pro-life bijeenkomst met de heer Klusendorf onderbroken door de stekker van de beamer uit het stopcontact te halen. Klusendorf was namelijk van plan om net een video te tonen met schokkende beelden van abortus. In de lente van 2009 hebben verdedigers van abortus een pro-life bijeenkomst met Jojo Ruba verstoord door te roepen en te zingen. Ook hebben ze zich in het licht van de beamer gezet om te verhinderen dat abortusfoto's zouden geprojecteerd worden.
Men kan zich afvragen waarom verdedigers van abortus deze beelden vrezen en met alle geweld proberen ze uit het zicht te houden van voorbijgangers. We moeten ons met andere woorden niet afvragen of deze beelden nuttig zijn of effect hebben. We moeten maar kijken hoe verdedigers van abortus kosten nog moeite sparen om het tonen van deze beelden te beletten. Zij weten dat deze beelden zeer effectief zijn.
Het tonen van deze beelden verandert de harten van mensen!
Sommige handelingen zijn zo verschrikkelijk dat woorden niet volstaan wanneer we de horror proberen over te brengen naar het brede publiek. Dit geldt onder meer voor de horror van slavernij. Maar dit geldt ook voor de horror van abortus waarbij miljoenen kinderen afgeslacht worden.
Beelden zeggen duizend keer meer dan woorden. Een eerste aanwijzing voor de effectiviteit van schokkende beelden is de reactie die deze beelden bij voorstanders van abortus opwekken. Mochten deze beelden geen effect sorteren, dan zouden verdedigers van abortus ze gewoon negeren. Verdedigers van abortus reageren daarentegen meestal zeer agressief op het gebruik van deze beelden.
In 1999 hebben drie studenten van de Alma Mater Society op de universiteit van British Columbia op gewelddadige wijze een schokkende pro-life tentoonstelling aangevallen. In maart 2001 heeft een vrouw, Rosanne Lepine, van het vrouwenhulpcentrum van de universiteit van Ottowa een pro-life bijeenkomst met de heer Klusendorf onderbroken door de stekker van de beamer uit het stopcontact te halen. Klusendorf was namelijk van plan om net een video te tonen met schokkende beelden van abortus. In de lente van 2009 hebben verdedigers van abortus een pro-life bijeenkomst met Jojo Ruba verstoord door te roepen en te zingen. Ook hebben ze zich in het licht van de beamer gezet om te verhinderen dat abortusfoto's zouden geprojecteerd worden.
Men kan zich afvragen waarom verdedigers van abortus deze beelden vrezen en met alle geweld proberen ze uit het zicht te houden van voorbijgangers. We moeten ons met andere woorden niet afvragen of deze beelden nuttig zijn of effect hebben. We moeten maar kijken hoe verdedigers van abortus kosten nog moeite sparen om het tonen van deze beelden te beletten. Zij weten dat deze beelden zeer effectief zijn.
Het tonen van deze beelden verandert de harten van mensen!
Waarom zouden de mensen moeten begrijpen dat abortus moord is, als we het niet bewijzen?
Het is opvallend dat Pro Familia niet enkel kritiek krijgt van mensen die abortus verdedigen maar ook van mensen die zichzelf pro-life noemen.
De zorgen kunnen variëren:
- Zal het niet pijnlijk zijn voor vrouwen die een abortus gepleegd hebben?
- Zal het niet schokkend zijn voor kinderen om deze foto's te zien te krijgen?
- Is het geen gebrek aan respect voor de ongeboren kinderen om ze te gebruiken in een anti-abortuscampagne?
- Gaan mensen niet omwille van de schokkende beelden weigeren om te luisteren naar onze argumenten?
Voor vrouwen
Je kan inderdaad verwachten dat het tonen van abortus of van een dode foetus zeer confronterend is voor een vrouw die voor abortus gekozen heeft. Wanneer de vrouw een trauma opgelopen heeft door de abortus of ze heeft spijt van haar keuze zal het minste of het geringste haar doen denken aan abortus. Een kinderstem of het zien van een zwangere vrouw zal de niet geheelde wonden terug openen. Het is onredelijk om alles wat een vrouw aan abortus kan herinneren uit het straatbeeld te halen. Merk ook op dat verdedigers van abortus ook graag verwijzen naar "de meest pijnlijke en moeilijke beslissing in het leven van een vrouw". Ze vinden dat een vrouw in die momenten geen nood heeft aan een veroordelende vinger. Dit is weer een manier om het debat over abortus uit de weg te gaan en te verhinderen dat mensen het verschil kunnen zien tussen zorg dragen voor en het doden van een kind.
Uiteindelijk moet het onze doelstelling zijn om deze vrouwen te genezen. Het oude gezegde "zachte heelmeesters maken stinkende wonden" is ook hier van toepassing. Hoe zou men willen dat vrouwen met een dergelijk trauma tot besef en heling komen wanneer de rauwe werkelijkheid stelselmatig voor hen verborgen wordt. Hoe kan je vermijden dat vrouwen die reeds een abortus ondergingen voor een tweede maal een abortuscentrum binnen gaan als we hen niet eerlijk durven zeggen en tonen wat abortus nu werkelijk met een ongeboren kind doet?
Voor kinderen
Ook voor kinderen is dit zeer schokkend. Bedenk echter dat dit voor ouders ook een geschikte gelegenheid biedt om uit te leggen wat abortus is. Het heeft geen zin om kinderen op te voeden met het idee dat er geen onrecht in de wereld is. Dat doet deze samenleving trouwens evenmin als het gaat over oorlog en armoede. Kinderen krijgen op school al vrij vroeg les over oorlog en armoede. Kinderen krijgen te horen dat het doden van kindjes slecht is. Als kinderen dan beelden van abortus zien, zullen ouders niet kunnen zeggen dat in dit geval het doden van kindjes wel goed te praten is.
Voor slachtoffers
Sommigen beweren dat het tonen van abortusfoto's respectloos is tegenover ongeboren kinderen. Het vreemde daarbij is dat de meeste mensen die dat argument gebruiken geen problemen hebben met abortus. Menen ze werkelijk dat het uiteenrukken van een ongeboren kind minder erg is dan het tonen van dergelijk onrecht? Of is het al weer een poging om de harde waarheid te verbergen? Denk even aan de afbeeldingen over de Shoah, de oorlog is Syrië, hongersnood enz. Deze beelden zijn niet respectloos tegenover slachtoffers maar zijn bedoeld om mensen voor te lichten. Juist het verstrekken van degelijke informatie om het onrecht te stoppen is een blijk van respect.
Vervolging van binnenuit...
De kritiek binnen de pro-lifebeweging kan soms zeer hard aankomen. Toch moeten we ons er rekenschap van geven dat elke hervormingsbeweging kritiek te verduren krijgt. Hervormers die door iedereen geliefd worden hebben geen succes. De hervormers die succes hadden kregen maar al te vaak zware kritiek en werden vervolgd voor hun ideeën.
Maarten Luther King verwoordde zijn onbegrip voor kritiek van medestanders op zijn methoden als volgt:
I have almost reached the regrettable conclusion that the Negro’s great stumbling block in his stride toward freedom is not the White Citizen’s Counciler or the Ku Klux Klanner, but the white moderate, who is more devoted to ‘order’ than to justice; who prefers a negative peace which is the absence of tension to a positive peace which is the presence of justice; who constantly says: ‘I agree with you in the goal you seek, but I cannot agree with your methods of direct action’; ...Shallow understanding from people of good will is more frustrating than absolute misunderstanding from people of ill will. Lukewarm acceptance is much more bewildering than outright rejection.
Het is inderdaad erger geconfronteerd te worden met medestanders die in hun kritiek op schokkende campagnes kosten nog moeite sparen. Soms blijkt het verlangen naar rust of naar populariteit groter dan het verlangen om een einde te stellen aan onrecht. Uiteindelijk moet men de vraag stellen of zij die kritiek leveren op het gebruik van schokkende beelden wel begrepen hebben wat abortus werkelijk is. Hebben ze werkelijk begrepen dat abortus niet alleen afbreuk doet aan de waardigheid van de vrouw maar in de eerste plaats een extreme gewelddaad is tegen een ongeboren kind? Hebben ze werkelijk begrepen dat bij abortus een kind uiteengerukt wordt? Welk argument blijft er dan over om dat niet klaar en duidelijk te tonen aan een samenleving die beweert dat abortus een fundamenteel recht is?
Moeten we de manier waarop we onze boodschap verkondigen aanpassen omwille van kwade reacties?
Vaak wordt er ons gevraagd om op een andere manier campagne te voeren omdat het tonen van geaborteerde kinderen te veel woede en heftige emoties opwekt. Zo krijgen we vaak berichten van medechristenen dat we teveel uit zijn op confrontatie en te weinig op verzoening en dialoog.
Het is echter vreemd om uit het loutere feit dat mensen kwaad worden te concluderen dat de foto's niet gebruikt mogen worden. Veel mensen zijn kwaad op Mgr. Leonard of zelfs de Paus en de Katholieke Kerk in het algemeen omdat zij zich uitspreken tegen het homohuwelijk.
Moet de Kerk haar mening veranderen omdat de mensen kwaad zijn? Ontelbaar veel mensen waren kwaad op Martin Luther King, Ghandi, de Christelijke martelaren en Jezus Christus. Hadden zij hun boodschap anders moeten brengen?
Veel mensen worden kwaad wanneer ze overtuigd zijn van de waarheid, maar nog steeds moeite hebben om die ten volle te aanvaarden. De nieuwe informatie komt niet overeen met de oude overtuiging. Die innerlijke strijd uit zich dan in een agressieve reactie. Die innerlijke strijd kan een aanleiding vormen om na te denken over wat waar en goed is. Wanneer dus iemand kwaad reageert moet je niet de boodschap terugnemen maar de persoon vragen waarom hij kwaad is. Door vragen te stellen geef je de boodschap dat je geïnteresseerd bent in zijn of haar mening. Je geeft hun ook de mogelijkheid om hun eigen denkfout te ontdekken. Zo bereik je meer dan met wollige slogans die iedereen onverschillig laten.
Ook moet gezegd worden dat ook pro-life activiteiten zonder schokkende beelden vaak mogen rekenen op kwade reacties. Sidewalk counseling aan zwangerschapscentra, Mars voor het Leven, flyeracties enz. Allemaal krijgen zij regelmatig te maken met kwade reacties op de manier waarop ze werken. Als kwade reacties ons gaan tegenhouden, dan zullen we niet veel pro-life activiteiten moeten doen.
Iemand liefhebben is niet hetzelfde als iemand altijd en overal willen blij maken. Iemand werkelijk liefhebben is niet hetzelfde als iemand in een comfortabele zetel leggen. Als wij bijvoorbeeld kleine kinderen echt graag zien, dan durven wij zeggen dat zij bijvoorbeeld van gevaarlijke voorwerpen moeten afblijven, ook al horen zij dit niet graag. Hetzelfde is waar met deze foto's. Niemand houdt ervan deze foto's te zien. Deze foto's zijn allesbehalve comfortabel en niemand zal er een goed gevoel aan overhouden. Toch is het tonen van de waarheid een authentieke daad van liefde voor iedereen die in onwetendheid of onverschilligheid leeft:
Mt 10,34-36: Denk niet dat ik gekomen ben om op aarde vrede te brengen. Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard. Want ik kom een wig drijven tussen een man en zijn vader, tussen een dochter en haar moeder en tussen een schoondochter en haar schoonmoeder; de vijanden van de mensen zijn hun eigen huisgenoten!
Joh 15,18-20: Als de wereld u haat, bedenk dan dat zij Mij vóór jullie heeft gehaat. De mensen zouden alleen van u houden als u bij de wereld hoorde. Maar nu dat niet zo is, haten zij u. Dat doen zij omdat Ik u van hen heb losgemaakt. Weet u nog dat Ik zei dat een dienaar niet de meerdere van zijn heer is? Als zij Mij hebben vervolgd, zullen ze u ook vervolgen. Als zij niet naar Mij hebben geluisterd, zullen ze ook niet naar u luisteren.
Deze woorden zouden ons er steeds moeten aan herinneren dat we in dit leven een uiterst belangrijke taak te vervullen hebben. Wanneer we Christus oprecht volgen zullen we niet door iedereen toegejuicht worden. Als we onverschrokken opkomen voor ongeboren kinderen zullen we nooit door iedereen met de brede glimlach ontvangen worden. Maar de ongeboren kinderen zijn dit kleine offer waard.
Inspired by unmaskingchoice.ca
De zorgen kunnen variëren:
- Zal het niet pijnlijk zijn voor vrouwen die een abortus gepleegd hebben?
- Zal het niet schokkend zijn voor kinderen om deze foto's te zien te krijgen?
- Is het geen gebrek aan respect voor de ongeboren kinderen om ze te gebruiken in een anti-abortuscampagne?
- Gaan mensen niet omwille van de schokkende beelden weigeren om te luisteren naar onze argumenten?
Voor vrouwen
Je kan inderdaad verwachten dat het tonen van abortus of van een dode foetus zeer confronterend is voor een vrouw die voor abortus gekozen heeft. Wanneer de vrouw een trauma opgelopen heeft door de abortus of ze heeft spijt van haar keuze zal het minste of het geringste haar doen denken aan abortus. Een kinderstem of het zien van een zwangere vrouw zal de niet geheelde wonden terug openen. Het is onredelijk om alles wat een vrouw aan abortus kan herinneren uit het straatbeeld te halen. Merk ook op dat verdedigers van abortus ook graag verwijzen naar "de meest pijnlijke en moeilijke beslissing in het leven van een vrouw". Ze vinden dat een vrouw in die momenten geen nood heeft aan een veroordelende vinger. Dit is weer een manier om het debat over abortus uit de weg te gaan en te verhinderen dat mensen het verschil kunnen zien tussen zorg dragen voor en het doden van een kind.
Uiteindelijk moet het onze doelstelling zijn om deze vrouwen te genezen. Het oude gezegde "zachte heelmeesters maken stinkende wonden" is ook hier van toepassing. Hoe zou men willen dat vrouwen met een dergelijk trauma tot besef en heling komen wanneer de rauwe werkelijkheid stelselmatig voor hen verborgen wordt. Hoe kan je vermijden dat vrouwen die reeds een abortus ondergingen voor een tweede maal een abortuscentrum binnen gaan als we hen niet eerlijk durven zeggen en tonen wat abortus nu werkelijk met een ongeboren kind doet?
Voor kinderen
Ook voor kinderen is dit zeer schokkend. Bedenk echter dat dit voor ouders ook een geschikte gelegenheid biedt om uit te leggen wat abortus is. Het heeft geen zin om kinderen op te voeden met het idee dat er geen onrecht in de wereld is. Dat doet deze samenleving trouwens evenmin als het gaat over oorlog en armoede. Kinderen krijgen op school al vrij vroeg les over oorlog en armoede. Kinderen krijgen te horen dat het doden van kindjes slecht is. Als kinderen dan beelden van abortus zien, zullen ouders niet kunnen zeggen dat in dit geval het doden van kindjes wel goed te praten is.
Voor slachtoffers
Sommigen beweren dat het tonen van abortusfoto's respectloos is tegenover ongeboren kinderen. Het vreemde daarbij is dat de meeste mensen die dat argument gebruiken geen problemen hebben met abortus. Menen ze werkelijk dat het uiteenrukken van een ongeboren kind minder erg is dan het tonen van dergelijk onrecht? Of is het al weer een poging om de harde waarheid te verbergen? Denk even aan de afbeeldingen over de Shoah, de oorlog is Syrië, hongersnood enz. Deze beelden zijn niet respectloos tegenover slachtoffers maar zijn bedoeld om mensen voor te lichten. Juist het verstrekken van degelijke informatie om het onrecht te stoppen is een blijk van respect.
Vervolging van binnenuit...
De kritiek binnen de pro-lifebeweging kan soms zeer hard aankomen. Toch moeten we ons er rekenschap van geven dat elke hervormingsbeweging kritiek te verduren krijgt. Hervormers die door iedereen geliefd worden hebben geen succes. De hervormers die succes hadden kregen maar al te vaak zware kritiek en werden vervolgd voor hun ideeën.
Maarten Luther King verwoordde zijn onbegrip voor kritiek van medestanders op zijn methoden als volgt:
I have almost reached the regrettable conclusion that the Negro’s great stumbling block in his stride toward freedom is not the White Citizen’s Counciler or the Ku Klux Klanner, but the white moderate, who is more devoted to ‘order’ than to justice; who prefers a negative peace which is the absence of tension to a positive peace which is the presence of justice; who constantly says: ‘I agree with you in the goal you seek, but I cannot agree with your methods of direct action’; ...Shallow understanding from people of good will is more frustrating than absolute misunderstanding from people of ill will. Lukewarm acceptance is much more bewildering than outright rejection.
Het is inderdaad erger geconfronteerd te worden met medestanders die in hun kritiek op schokkende campagnes kosten nog moeite sparen. Soms blijkt het verlangen naar rust of naar populariteit groter dan het verlangen om een einde te stellen aan onrecht. Uiteindelijk moet men de vraag stellen of zij die kritiek leveren op het gebruik van schokkende beelden wel begrepen hebben wat abortus werkelijk is. Hebben ze werkelijk begrepen dat abortus niet alleen afbreuk doet aan de waardigheid van de vrouw maar in de eerste plaats een extreme gewelddaad is tegen een ongeboren kind? Hebben ze werkelijk begrepen dat bij abortus een kind uiteengerukt wordt? Welk argument blijft er dan over om dat niet klaar en duidelijk te tonen aan een samenleving die beweert dat abortus een fundamenteel recht is?
Moeten we de manier waarop we onze boodschap verkondigen aanpassen omwille van kwade reacties?
Vaak wordt er ons gevraagd om op een andere manier campagne te voeren omdat het tonen van geaborteerde kinderen te veel woede en heftige emoties opwekt. Zo krijgen we vaak berichten van medechristenen dat we teveel uit zijn op confrontatie en te weinig op verzoening en dialoog.
Het is echter vreemd om uit het loutere feit dat mensen kwaad worden te concluderen dat de foto's niet gebruikt mogen worden. Veel mensen zijn kwaad op Mgr. Leonard of zelfs de Paus en de Katholieke Kerk in het algemeen omdat zij zich uitspreken tegen het homohuwelijk.
Moet de Kerk haar mening veranderen omdat de mensen kwaad zijn? Ontelbaar veel mensen waren kwaad op Martin Luther King, Ghandi, de Christelijke martelaren en Jezus Christus. Hadden zij hun boodschap anders moeten brengen?
Veel mensen worden kwaad wanneer ze overtuigd zijn van de waarheid, maar nog steeds moeite hebben om die ten volle te aanvaarden. De nieuwe informatie komt niet overeen met de oude overtuiging. Die innerlijke strijd uit zich dan in een agressieve reactie. Die innerlijke strijd kan een aanleiding vormen om na te denken over wat waar en goed is. Wanneer dus iemand kwaad reageert moet je niet de boodschap terugnemen maar de persoon vragen waarom hij kwaad is. Door vragen te stellen geef je de boodschap dat je geïnteresseerd bent in zijn of haar mening. Je geeft hun ook de mogelijkheid om hun eigen denkfout te ontdekken. Zo bereik je meer dan met wollige slogans die iedereen onverschillig laten.
Ook moet gezegd worden dat ook pro-life activiteiten zonder schokkende beelden vaak mogen rekenen op kwade reacties. Sidewalk counseling aan zwangerschapscentra, Mars voor het Leven, flyeracties enz. Allemaal krijgen zij regelmatig te maken met kwade reacties op de manier waarop ze werken. Als kwade reacties ons gaan tegenhouden, dan zullen we niet veel pro-life activiteiten moeten doen.
Iemand liefhebben is niet hetzelfde als iemand altijd en overal willen blij maken. Iemand werkelijk liefhebben is niet hetzelfde als iemand in een comfortabele zetel leggen. Als wij bijvoorbeeld kleine kinderen echt graag zien, dan durven wij zeggen dat zij bijvoorbeeld van gevaarlijke voorwerpen moeten afblijven, ook al horen zij dit niet graag. Hetzelfde is waar met deze foto's. Niemand houdt ervan deze foto's te zien. Deze foto's zijn allesbehalve comfortabel en niemand zal er een goed gevoel aan overhouden. Toch is het tonen van de waarheid een authentieke daad van liefde voor iedereen die in onwetendheid of onverschilligheid leeft:
Mt 10,34-36: Denk niet dat ik gekomen ben om op aarde vrede te brengen. Ik ben niet gekomen om vrede te brengen, maar het zwaard. Want ik kom een wig drijven tussen een man en zijn vader, tussen een dochter en haar moeder en tussen een schoondochter en haar schoonmoeder; de vijanden van de mensen zijn hun eigen huisgenoten!
Joh 15,18-20: Als de wereld u haat, bedenk dan dat zij Mij vóór jullie heeft gehaat. De mensen zouden alleen van u houden als u bij de wereld hoorde. Maar nu dat niet zo is, haten zij u. Dat doen zij omdat Ik u van hen heb losgemaakt. Weet u nog dat Ik zei dat een dienaar niet de meerdere van zijn heer is? Als zij Mij hebben vervolgd, zullen ze u ook vervolgen. Als zij niet naar Mij hebben geluisterd, zullen ze ook niet naar u luisteren.
Deze woorden zouden ons er steeds moeten aan herinneren dat we in dit leven een uiterst belangrijke taak te vervullen hebben. Wanneer we Christus oprecht volgen zullen we niet door iedereen toegejuicht worden. Als we onverschrokken opkomen voor ongeboren kinderen zullen we nooit door iedereen met de brede glimlach ontvangen worden. Maar de ongeboren kinderen zijn dit kleine offer waard.
Inspired by unmaskingchoice.ca
