Cathou
"Mijn naam is Cathou, ik ben 18 jaar, derde kind uit een gezin van 8, waaronder 3 mongooltjes, door mijn ouders geadopteerd. Ik ben nu 14 weken zwanger.
Toen ik vijf weken ver was, ging ik naar de gynaecoloog om te zien of alles goed ging, en daar ontmoette ik mijn baby voor de eerste keer. De dokter vertelde me dat het puntje dat ik zag pinken op het scherm , het kloppende hartje van mijn kindje was . Wat een verrassing, hij leefde al in mij!!
Tijdens mijn 2e bezoek, op 9 weken, ontdekte ik op de echografie zijn hoofdje, oortjes, zijn neusje, en zijn beentjes met voetjes, zijn armen. Hij deed zelfs “kiekeboe”: hij bewoog geweldig en hief de armen in de lucht toen de dokter hem mat: 5,9 cm.
Net als de vorige keer stelde de dokter me een bloedtest voor, de zgn. triple test, die nagaat of er kans is dat het kindje een mongooltje is. Ik zei hem dat dit niet nodig was, want ik wou mijn kindje toch houden, zelfs als het gehandicapt zou zijn. Voor mij is het al een levend wezen, gezond of niet, ik wil dat hij leeft. Ik denk dat als een moeder in staat is haar kind te laten doden in de schoot, het niet te verwonderen is dat zoveel mensen in de wereld degenen die hen in de weg zitten, elimineren.
Dat kleine wezentje heeft niet gevraagd om er te zijn. Hebben wij het recht te beslissen over dood en leven van een baby? Ik vind dat het niet zou mogen dat een vrouw zo een beslissing moet nemen. Ze zou eerder moeten gesteund worden en gefeliciteerd voor het wonder dat zich in haar schoot voltrekt.
De dokter heeft toch de test laten doen, maar ik wil het resultaat niet weten, want ik laat geen vruchtwaterpunctie doen. Waarom toch die test als de baby in ieder geval welkom is? Waarom op voorhand weten of hij een mongooltje is, hij is sowieso een wonder. Ik weet het uit ervaring met mijn broers en zussen. Ik heb de indruk dat niets weten me zal helpen om sereen te blijven gedurende de hele zwangerschap. Baby kan er alleen maar baat bij hebben.
Dank u om samen met mij het leven te beschermen!"
(Cathou, Bron: Levensadem)
Toen ik vijf weken ver was, ging ik naar de gynaecoloog om te zien of alles goed ging, en daar ontmoette ik mijn baby voor de eerste keer. De dokter vertelde me dat het puntje dat ik zag pinken op het scherm , het kloppende hartje van mijn kindje was . Wat een verrassing, hij leefde al in mij!!
Tijdens mijn 2e bezoek, op 9 weken, ontdekte ik op de echografie zijn hoofdje, oortjes, zijn neusje, en zijn beentjes met voetjes, zijn armen. Hij deed zelfs “kiekeboe”: hij bewoog geweldig en hief de armen in de lucht toen de dokter hem mat: 5,9 cm.
Net als de vorige keer stelde de dokter me een bloedtest voor, de zgn. triple test, die nagaat of er kans is dat het kindje een mongooltje is. Ik zei hem dat dit niet nodig was, want ik wou mijn kindje toch houden, zelfs als het gehandicapt zou zijn. Voor mij is het al een levend wezen, gezond of niet, ik wil dat hij leeft. Ik denk dat als een moeder in staat is haar kind te laten doden in de schoot, het niet te verwonderen is dat zoveel mensen in de wereld degenen die hen in de weg zitten, elimineren.
Dat kleine wezentje heeft niet gevraagd om er te zijn. Hebben wij het recht te beslissen over dood en leven van een baby? Ik vind dat het niet zou mogen dat een vrouw zo een beslissing moet nemen. Ze zou eerder moeten gesteund worden en gefeliciteerd voor het wonder dat zich in haar schoot voltrekt.
De dokter heeft toch de test laten doen, maar ik wil het resultaat niet weten, want ik laat geen vruchtwaterpunctie doen. Waarom toch die test als de baby in ieder geval welkom is? Waarom op voorhand weten of hij een mongooltje is, hij is sowieso een wonder. Ik weet het uit ervaring met mijn broers en zussen. Ik heb de indruk dat niets weten me zal helpen om sereen te blijven gedurende de hele zwangerschap. Baby kan er alleen maar baat bij hebben.
Dank u om samen met mij het leven te beschermen!"
(Cathou, Bron: Levensadem)
